Dzisiaj narysujemy śmierć

“Dzisiaj narysujemy śmierć” to reportaż, który dotyczy ludobójstwa, mającego miejsce w Rwandzie w roku 1994 i jest naprawdę bardzo mocny. Od początku czuć atmosferę śmierci. Autor zapoznaje nas z wszystkimi świadkami zbrodni zaczynając od samych ofiar, które przeżyły i kończąc na katach.

Niezwykłe przedstawienie okrucieństwa, które w tamtym czasie nawiedziły kraj. Książkę czytałam z zapartym tchem i szeroko otwartymi oczami. Tochman przedstawia nam historię, które mrożą krew w żyłach, w które ciężko uwierzyć, a jednak miały miejsce.

Autor zwraca uwagę na to, że już 100 lat przed samą zbrodnią można było poczuć atmosferę wrogości. Te lata stopniowego szerzenia się rasizmu doprowadziły do tragedii. A i teraz, kilka lat po, czuć jej skutki. Ci co przeżyli nie potrafią funkcjonować normalnie. To sieroty, których rany, mimo zabliźnienia, nie dają o sobie zapomnieć. To ludzie, którzy wychodząc z domu, mijają swoich katów i jak gdyby nigdy nic, pytają się jeden drugiego jak się czuje.

Najbardziej poruszyły mnie historię zgwałconych kobiet, które zaszły w ciążę. Niektóre dokonywały aborcji, inne postanawiały urodzić. Część z tych, które decydowały się zachować dzieci, po latach przekomywały się o skutkach swoich decyzji.

Książka pokazuje jak łatwo uciśnieni mogą sami stać się katami. Zbrodni dokonali Hutu na ludności pochodzenia Tutsi. Dzisiaj mało kto przyznaje się do bycia Hutu, a i o Tutsi też niewiele się mówi. Raczej stara się wszystkich traktować na równi, ale niestety są to tylko pozory.

Na każdym kroku czuć klaustrofobiczną atmosferę. Czuć oddechy na karkach, ich dotyk i zero prywatności. “Dzisiaj narysujemy śmierć” to książka, która swoimi opisami wstrząsa czytelnikiem od samego początku do samego końca, a po jej skończeniu nie daje o sobie zapomnieć.

Małgorzata Wrona