Czad. W poszukiwaniu …

„Czad. W poszukiwaniu straconego” jest książką z pogranicza prozy powieściowej i literackiego reportażu. Jest to historia młodego pracownika korporacji, który postanawia zerwać z rutyną oraz poczuciem braku sensu
i wyruszyć w podróż do Afryki.

Narracja jest prowadzona w ciekawy sposób. Można wejść dosłownie
w umysł autora, który dzieli się z czytelnikami każdą myślą, nawet niezwiązaną z tematem.

Tak dokładne poznanie myśli bohatera pozwala lepiej się z nim utożsamić oraz zrozumieć jego dylematy i rozterki.

Narracja, tak jak myśli, jest często chaotyczna i rozbiegana. Czytelnik może czasami czuć się przytłoczony taką ilością monologów, dygresji i retrospekcji, ale ostatecznie dzięki temu można poczuć, że naprawdę poznało się autora.

Choć mnie osobiście nie dotyczy większość opisanych problemów, takich jak wypalenie zawodowe czy wyścig szczurów w korporacji, to poczułam, że bohater jest mi w pewien sposób bliski i potrafiłam wczuć się w jego sytuację oraz zrozumieć jego decyzje.

Ta pozycja jest idealna dla wszystkich, których ogarnia czasami poczucie bezsensu i beznadziejności oraz którzy zmęczeni są wieczną bieganiną
i stresem.

Książka, jak określił sam autor, nie jest dla bohatera tylko podróżą w głąb Afryki, ale także w głąb samego siebie. Tym samym jest dla czytelnika. Można dzięki niej przewartościować swoje życie, zastanowić się nad priorytetami i marzeniami, swoją rolą w świecie oraz sensem tego wszystkiego, co społeczeństwo definiuje jako sukces.

Amelia Karkosz